Vrije encyclopedie

I

Laat ik je vertellen wie ik ben en dan
kunnen we eindelijk verder.
Jij kijkt naar een schilderij en voelt dat je
contouren hebt die je niet hebt gekozen.
Ik kijk en zeg met achteloze stem, die
enthousiasme verraadt, iets over de Bijbel en/of de Grieken. En als ik geluk heb
iets over Mohammed – vrede zij met hem –
of Japanse prentkunst en de invloed van Japanse prentkunst op de hedendaagse pornografie,
want daar ben ik ook niet vies van,
van een beetje flirten met de grenzen tussen hoog en laag
en jij vindt het grappig, want ik doorspek mijn betoog met ironische terzijdes (soms
dwaalt mijn blik af, alsof iets hogers mij roept).
Ik ben een fascinerende kerel, ik maak mij kwaad, ik ben authentiek kwaad, heerlijk tegendraads,
belezen, zelfverzekerd, bescheiden als het moet, ik maak je aan het lachen, ik blijf een mysterie.
Ik ben een dier met koudwatervrees, net als jij.
We spelen het menselijk drama, het mysterie,
zodat we ons niet kapot vervelen. Zodat we niet nu al – zo vroeg, té vroeg –
opgeven.
De crisis is heerlijk, de crisis is een mysterie.
Het kapitalisme is heerlijk, deconstructie is heerlijk, verzet is
een mysterie. De literatuur: juist.

Blondie jij ligt naast mij en je slaapt
en het is buiten nacht,
of ochtend.

Er is veel verdriet
en de tramtijden zijn veranderd.
Ruk de wereld uit mijn handen:
ik maak er niks van.
Opdonderen met je ironie,
er is weinig dat mij op de been houdt.

Maxime Verhagen heeft geen ziel. Mijn vrienden en
ik, wij weten dit en
wenden ons af van Maxime Verhagen.
Wij gaan naar een expositie aan de rand van Breda,
omdat Maxime Verhagen geen ziel heeft.
Deze zinloosheid voelt heerlijk, we vinden het heerlijk,
omdat het heerlijk is om je tragisch te voelen, om een eigen tragiek te hebben
en daarvan te eten tot het holle
gevoel in je maag weg is