Aforisme van de dag

Het geduld waarmee de aarde ons naar het donker draait

is geen geduld

maar minutieus vertraagde haat

Het wad op

Dames en heren volgers, vandaag een kort gedicht, een vingeroefening (vergeef mijn nog geringe aantal posts):

Echt. Ik ben de jager op het
wad die met knoestige knuppel en staal piepende
watermuisjes tot bloederige
gortepap mept.

Woede wordt ritueel zachter en
warmer, maar echt;
ik ben de doder boven het getij

in lange rij en plassen donker vocht liggen ze op het strand lekken
verleden en   What    a      beautiful          day

Gratis tijd

Volgende week zondag houdt dichter Alexis de Roode zijn nieuweling ten doop: 'Gratis tijd voor iedereen'.
Op zondagavond hult poëzieminnend Utrecht zich in stemmige griezelkleding in verband met Het Feest Uit Amerika. In fakkeloptocht zullen ze door de straten gaan, op weg naar museum Speelklok, waar de bundel wordt gepresenteerd.

Tijdens deze optocht worden 'verversingen' aangeboden. Een van die verversingen ben ik. Gehuld in een zeer speciaal kostuum zal ik enkele gedichten voordragen. Bij fakkellicht dus. Dat vind ik fijn, aangezien het vrouwelijk deel van het publiek mijn gezicht mooier zal vinden wanneer het wordt omspeeld door flakkerende lichtvlekken en schaduwschilfers. Je ziet het allemaal toch net iets minder goed.

Ik heb mij voor genomen om een speciaal gedicht over de Dodennacht te schrijven. Binnenkort post ik het alvast. Houd je taai, lezer. Veel moed.

II

Alle herinneringen van vader en moeder betreffen het eerste kind. Weet je nog dat je een pepermunt altijd 'puntenmoek' noemde, kreeg ik minstens drie keer per jaar te horen van mijn ouders. Ja, dat wist ik nog wel. In ieder geval wist ik het dankzij die verhalen, die mythe's of nietszeggende mechaniekjes. Over Bil, mijn broer, wist nooit iemand iets te vertellen. Ja, het duurde heel lang voordat hij zijn eerste hoge woordje eruit perste, dat wisten ze nog wel te vertellen. Maar wat koop je daarvoor?

Een tweede boek schrijven schijnt ook lastig te zijn. Zeker als het eerste een succes was natuurlijk; dat is eerst de Bijbel schrijven en dan nog beginnen aan een nieuw werk.
De tweede prijs bij het songfestival krijgen, dat lijkt me trouwens ook niets. De eerste zou ik al niet graag willen hebben, laat staan de tweede.

De scherpe lezer doorziet mij natuurlijk al lang. Dit is mijn tweede blog. Onwennig is het niet? En wat langdradig misschien. Ik moet nog veel leren, zie je. Dus bij gebrek aan moed een echte tweede blog te schrijven; een korte overpeinzing over 'het tweede'. Morgen zijn we bij drie. Dat is niet moeilijk, drie is luxe: morgen iets over de Drievuldigheid. Of de musketiers of over Rutte, Verhagen en Wilders.
Conclusie: beginnen is makkelijk, een grap, een inval, al het tweede is moeilijk.

Genesis

Mijn kunstvriend en gruweletser Daniel Labruyere heeft mij voor mijn verjaardag een blog cadeau gedaan.
Dit cadeau past niet bij me, ik geef het maar direct toe.
Elk apparaat maakt me zenuwachtig en ik schuw de digitale mogelijkheden van onze tijd.
Dit is in die zin een genesis waar niemand op zit te wachten. Ik niet en u niet, beste bloglezer (wie bent u en waarom bent u er?).
Maar op een genesis zit nooit iemand te wachten, voor je het weet is er iets, waar eerst nog hoegenaamd niets aan de hand was. Ik schrijf dus. Op deze blog. Verwacht gedichten en loze praatjes. Aforismen, bedenk ik me nu, al schrijvend, verwacht die ook maar. Ik wens u een prettige dag, bloglezer. Niet te veel snoepen en wees vriendelijk voor de buren, dan komt u een heel eind.

Gefeliciteerd!

Beste broeder in de kunsten,

Gefeliciteerd met je verjaardag! Mijn cadeau zoals je al geraden had maar wat ik natuurlijk niet kon toegeven,
een blog!
Dat je er nog vele jaren gebruik van mag maken.

Ik groet u en uw moeder,

Gruweletser D